دیسترس اخلاقی در دانشجویان: یک مطالعه توصیفی ـ مقطعی در محیط آموزشی

دیسترس اخلاقی در محیط های آموزشی می تواند تأثیرات متعددی را به همراه داشته باشد. دانشجویان در مواجه با این چالش اخلاقی احساس ناامنی و نارضایتی کرده و ترک تحصیل و افت تحصیلی در آن ها افزایش خواهد یافت. افت کیفیت آموزشی در این شرایط می تواند به طور بالقوه باعث عدم کفایت علمی و بالینی دانشجویان شده و لذا عملکرد سیستم بهداشتی در دستیابی به اهداف سلامتی در معرض خطر قرار خواهد گرفت. لذا مطالعه حاضر با هدف بررسی دیسترس اخلاقی در دانشجویان دانشکده پیراپزشکی شهر بیرجند صورت گرفته است. مطالعه توصیفی ـ مقطعی حاضر بر روی 600 دانشجوی دانشکده پیراپزشکی که به روش سرشماری انتخاب شده بودند، صورت گرفت. جهت جمع آوری داده ها از پرسشنامه پژوهشگر ساخته 20 سؤالی استفاده شد. این پرسشنامه مورد روایی و پایایی قرار گرفته و آلفای کرونباخ آن 81% محاسبه شد. داده ها پس از جمع آوری توسط نرم افزار spss 16 و با استفاده از آزمون های آماری توصیفی و تحلیلی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته های این مطالعه حاکی از آن است که میانگین دیسترس اخلاقی از کل نمره 5-0 در بعد شدت (0/88±3/12) و در بعد تکرار (1/2±3/5) بوده است. بین دیسترس اخلاقی با سال های تحصیل و همچنین جنس رابطه معنی داری (p>0/05) مشاهده شده است. سطح متوسط دیسترس اخلاقی در دانشجویان لزوم برنامه ریزی و اقداماتی همانند آشنایی دانشجویان با این پدیده را طلب می نماید. شناسایی و کنترل این پدیده در محیط های آموزشی و بررسی علل آن شاید بتواند نقش مهمی در کنترل این پدیده و پیشگیری از عوارض نامطلوب آن در آینده داشته باشد.